ตอนที่ 2

ผมเดินเข้าไปหายูโกะที่กำลังเช็ดหน้าอยู่แล้วแนะนำตัวเองเป็นภาษาญี่ปุ่น
"เอ่อ วาตาชิว่า...เจด เดส ครับ"
"พูดภาษาไทยได้ค่ะ" ยูโกะตอบกลับมาที่ผมแล้วยิ้มพร้อมกับโค้งให้นิดหน่อยตามลักษณะคนญี่ปุ่น
ผมสะดุ้งแล้วถามต่อ
"อ้าว พูดไทยได้เหรอครับดีจังชื่ออะไรครับ"
"ชื่อยูโกะค่ะ" เธอบอกผมแล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรผมอีก
หลังจากนั้นผมเริ่มรู้สึกตัวว่าผู้หญิงคนนี้ "ยาก"หมายถึงสนิทด้วยยากนะครับ
เพราะว่าวันนั้นผมคุยกับเธอเพียงแค่นั้นตริงๆ ยูโกะไม่ได้สนใจอะไรผมอีกเลย ผู้หญิงคนนี้หยิ่งมากกกกกกกกกก
อย่างไรก็ตามคติของผมคือ ต้องพยายามและดักลอบต้องหมั่นกู้เจ้าชู้ต้องหมั่นเกี้ยว
ผมพยายามไปที่ชุมนุมทุกวัน แน่นอนผมไม่ได้ตั้งใจไปเล่นกีฬาหรอกผมตั้งใจไปหายูโกะมากกว่า
แต่เธอก็ไม่ค่อยสนใจผมเหมือนเดิม วันนึงๆยูโกะคุยกับผใอย่างมากก็แค่ 2-3 คำเอง
สิ่งที่ผมทำได้ก็คือดูเธอซ้อมมวยแล้วก็ข้นไปเล่นด้วยบ้างก็เท่านั้น
................
...............
แล้วโอกาสก็มาจนได้วันที่ผมได้กินข้าวมื้อแรกกับเธอ
วันอากาศเริ่มหนาว ท้องฟ้ามืดเร็วผิดกวาปกติ เธอซ้อมมวยเสร็จแล้วนั่งอยู่หน้าห้องเพาะกาย
ผมเดินเข้าไปยิ้มและพูดกับยูโกะ
"เอ่อ ยูโกะครับพรุ่งนี้เย็นไปเที่ยวพัทยากันไหมครับ เราจะไปกับเพื่อนๆexchange student ก็ไปนะ ตูนกับเสตฟไง"
ยูโกะทำหน้ายิ้มและมีสีหน้าบอกให้รู้ว่าตัดสินใจลำบาก
"อื้ม.....ไม่รู้นะ...อยากไปน้า แต่......คิดยากน้า"
"เออ งั้นไม่เป็นไรไปกินข้าวกันมั๊ย"
"ไปค่ะ"
ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเองเกือบคิดว่าฝันไป ความจริงอยากจะตบหน้าตัวเองว่าเจ็บหรือเปล่าแต่ไม่กล้าทำต่อหน้าเธอเดี๋ยวเค้าจะหาว่าผมบ้า
"จริงเหรอรอแป๊บนะเดี๋ยวเราไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน"ว่าแล้วผมก็รีบวิ่งไปเปลี่ยนชุดจากชุดกีฬาเป็นชุดทำงานทันที
คืนวันนั้นผมพายูโกะเดินออกไปทางท่าพระอาทิตย์ เดินเล่นทางเรียบริมแม่น้ำแสงไฟ แสงดาวดูสวยเป็นพิเศษสำหรับคืนนี้
"กินอะไรดีครับ"
"อะไรก็ได้ค่ะ"
ผมถามกลับด้วยความกวนตีนของผม
"เรอะ งั้นกินส้มตำดีไหม"
ยูโกะได้ยินแล้วทำตาโต ดีใจ
"จริงเหรอ!!ยูโกะชอบส้มตำค่ะ"
คำตอบของเธอทำให้ผมนิ่งไปประมาณ 5 วินาทีโธ่อาหารมื้อแรกทำไมเป็นส้มตำวะ?
"จ๊ะ ดีจ๊ะกินส้มตำก็ได้"