ความสัมพันธ์คืบหน้า

ผมพายูโกะไปนั่งที่ร้านส้มตำข้างถนนพระอาทิตย์ มีพวกขี้เหล้านั่งอยู่สองสามโต๊ะ บริเวณพื้นเต็มไปด้วยนำครำ และยุงที่ชุกชุม แล้วถามเธอว่า

"ยูโกะจะกินอะไรดีครับ"

ยูโกะนั่งคิดอยู่แป๊บนึงแล้วบอกว่าเอาส้มตำไทยไม่เผ็ด ส่วนที่เหลือให้เป็นหน้าที่ของผม

ผมสั่งคอหมูย่าง ต้มแซ่บเครื่องใน ตับหวาน แล้วข้าวเหนียวสองกระติ๊บมาเพื่อเป็นเครื่องบรรณาการแก่เธอ

อาหารมื้อนั้นทำให้ผมได้รู้จักเธอมากขึ้นกว่าเก่าพอสมควรเรียกว่าสามารถเก็บข้อมูลไปได้เยอะเชียวหละที่สำคัญผมได้เบอร์โทรศัพท์ของเธอมาด้วย

วันรุ่งขึ้นผมโทรไปหายูโกะตอนกลางวันถามเธอว่าอยากจะไปเที่ยวพัทยาด้วยกันหรือปล่าว แน่นอนคำตอบที่ผมได้รับคือไม่

แต่คนอย่างผมน่ะหรือจะยอมแพ้กะไอ้เรื่องขี้ผงๆเท่านี้ หลังจากกลับมาจากพัทยาแล้ว ผมก็ยังไปที่ชุมนุมเพาะกายอยู่ทุกวันเพื่อไปดักรอเธอ แต่ไม่รู้ว่าโชคชะตาหรือเธออยากจะหนีผมก็ไม่รู้ผมไม่เจอเธอเลยว่ะ และที่แย่กว่านั้นก็คือยูโกะไม่เคยรับโทรศัพท์ของผม และก็ไม่เคยโทรมาหาผมเลย......

ไม่ได้มาตั้งนาน

ผมไม่ได้เข้ามาเขียนนานประมาณ 4 เดือนได้มั้งตั้งกะแฟนผมกลับญี่ปุ่นไป ความขี้เกียจกับความยุ่งของงานแล้วก็เรื่องชีวิตหลายๆอย่างมันทำให้ไฟในการเขียนหมดลงไปเยอะเลย
ชีวิตที่ผ่านของผมเป็นแบบนี้ครับ
1. ผมมีงานใหม่ทำที่สถาบันการเงินแห่งหนึ่ง ที่นี่ผมต้องกลายเป็นเนติบริกรไปซะแล้ว ตอนนี้ทำงานอะไรมีแต่ธงมาก่อนทั้งน้านเลยว่ะ ยอมรับว่าเบื่อชิบเป๋ง แต่บางทีมันก็อย่างว่าล่ะครับ เงินเลี้ยงชีพ กับอุดมการณ์จะเอาอะไร อย่างแรกมันก็คือเงินแหละเนอะ แล้วถ้าผมมีโอกาสผมก็อยากทำงานตามอุดมการณ์ของผม(หวังว่าเป็นอย่างนั้น)
2. ความสัมพันธ์ของผมกับยูโกะตอนนี้ยังอยู่กันดีนะครับไม่ต้องเป็นห่วงมาก เรายังคุยกันทุกวันเหมือนเดิม และผมก็รักผู้หญิงคนนี้เหมือนเดิม
3. ผมพบว่าผมเก่งภาษาปะกิดขึ้นเล็กน้อยจากคะแนนโทอิกที่ไปสอบมา และก็กินเหล้าได้มากขึ้นกว่าเก่า
4. ผมพบว่าบางทีการช่วยเหลือคนอื่นก็ไม่ได้ทำให้เรามีความสุขนัก ไว้จะมาเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง
5. ไอ้บล็อกแบบใหม่นี้แม่งใช้ยากดีว่ะ